بسیاری از تکنولوژی‌های عصر امروز مانند رایانش ابری و ابزارهای هوش مصنوعی از مفهوم ماشین مجازی گرفته شده‌اند. مجازی‌سازی فرایندی است که امکان استفاده کارآمدتر از سخت‌افزار فیزیکی کامپیوتر را فراهم می‌کند و پایه و اساس محاسبات ابری به شمار می‌رود. در مجازی‌سازی از یک لایه نرم‌افزاری برای ایجاد یک لایه انتزاعی روی سخت‌افزار کامپیوتر استفاده می‌شود که امکان تقسیم اجزای سخت‌افزاری مانند پردازنده‌ها، حافظه و ذخیره‌سازی را به چندین ماشین مجازی فراهم می‌کند. این تکنولوژی به کاربران خدمات ابری اجازه می‌دهد تا برای صرفه‌جویی در هزینه راه‌اندازی زیرساخت فناوری اطلاعات، فقط منابع محاسباتی مورد نیاز خود را خریداری کنند. در این مقاله به بررسی کامل ماشین مجازی می‌پردازیم و کاربردهای این تکنولوژی مهم را در دنیای امروز بیان می‌کنیم.
ماشین مجازی چیست؟
ماشین مجازی (Virtual Machine – VM) یک نمایش مجازی یا شبیه‌سازی از یک کامپیوتر فیزیکی است که به‌جای سخت‌افزار از نرم‌افزار برای اجرای برنامه‌ها و پیاده‌سازی اپلیکیشن‌ها استفاده می‌کند. ماشین‌های مجازی با استفاده از منابع یک ماشین فیزیکی مانند حافظه، CPU، رابط شبکه و ذخیره‌سازی، به کسب‌وکارها اجازه می‌دهند که چندین ماشین مجازی را با سیستم‌عامل‌های مختلف روی یک دستگاه فیزیکی اجرا کنند.
ماشین‌های مجازی معمولا به‌عنوان «مهمان» (Guest) شناخته می‌شوند که با یک یا چند ماشین مهمان روی یک ماشین فیزیکی به نام «میزبان» (Host) کار می‌کنند. فناوری ماشین مجازی شامل سرور مجازی، نمونه سرور مجازی (Virtual Server Instance – VSI) و سرور خصوصی مجازی (Virtual Private Server – VPS) است.
طبق گزارشی از Global Market Insights (GMI)، اندازه بازار ماشین‌های مجازی در سال 2023 از 9.5 میلیارد دلار فراتر رفت. GMI پیش‌بینی می‌کند که به‌دلیل پذیرش گسترده رایانش ابری، این بازار با نرخ رشد سالانه مرکب (CAGR) حدود 12 درصد بین سال‌های 2024 تا 2032 رشد کند. با حرکت کسب‌وکارها به سمت فضای ابری به دلیل مقیاس‌پذیری، انعطاف‌پذیری و صرفه‌جویی در هزینه‌ها، ارائه‌دهندگان سرویس‌های ابری به ادغام ماشین‌های مجازی و سایر فناوری‌های کلیدی (مانند کانتینرها) برای ارائه زیرساخت‌های IT پایدار ادامه می‌دهند.
تاریخچه مجازی‌سازی و ماشین‌های مجازی
ماشین‌های مجازی (VMs) از طریق مجازی‌سازی کار می‌کنند که فرایندی برای ایجاد نسخه‌های مبتنی‌بر نرم‌افزار یا مجازی از منابع (شامل منابع پردازشی، ذخیره‌سازی، شبکه، سرورها) یا برنامه‌های کاربردی است. مجازی‌سازی باعث استفاده بهینه‌تر از سخت‌افزارهای کامپیوتر فیزیکی می‌شود و یکی از پایه‌های اساسی رایانش ابری به شمار می‌رود.
مجازی‌سازی با هایپروایزر (Hypervisor) یا مانیتور ماشین مجازی (VMM) امکان‌پذیر می‌شود. این لایه سبک نرم‌افزاری ماشین‌های مجازی را درحالی‌که در کنار یکدیگر اجرا می‌شوند، مدیریت می‌کند.
شروع مجازی‌سازی به سال 1964 برمی‌گردد، زمانی که IBM پروژه تحقیقاتی CP-40 را برای اشتراک زمانی در IBM System/360 طراحی و معرفی کرد. CP-40 که بعدها به CP-67 و سپس به یونیکس تکامل یافت، سخت‌افزار کامپیوتری ارائه داد که قادر به پشتیبانی از کاربران متعدد به‌صورت هم‌زمان بود و زمینه را برای ماشین‌های مجازی فراهم کرد.
در 2 آگوست 1972، IBM به معرفی اولین ماشین مجازی به نام VM/370 و اولین رایانه‌های بزرگ (Mainframe) به نام System/370 که از حافظه مجازی پشتیبانی می‌کرد، پرداخت.
در سال 1998، شرکت VMware سیستم‌عامل x86 را توسعه داد که امکان تقسیم یک ماشین فیزیکی به چندین ماشین مجازی را فراهم می‌کرد؛ به‌طوری که هر ماشین مجازی سیستم‌عامل خود را داشت. در سال 1999، این شرکت محصول تجاری VM Workstation 1.0 را معرفی کرد؛ اولین محصولی که به کاربران اجازه می‌داد چندین سیستم‌عامل را به‌صورت ماشین‌های مجازی روی یک کامپیوتر شخصی اجرا کنند.
امروزه مجازی‌سازی یک روش استاندارد برای زیرساخت فناوری اطلاعات در سطح سازمانی است و به‌عنوان یک نیروی محرک در اقتصاد رایانش ابری به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا از ظرفیت بالاتری استفاده کنند و هزینه‌ها را کاهش دهند. کل زیرساخت فناوری اطلاعات، از جمله محیط‌های دسکتاپ، سیستم‌عامل‌ها، سخت‌افزارهای ذخیره‌سازی، مراکز داده و موارد دیگر، می‌توانند مجازی‌سازی شوند.
ماشین‌های مجازی چگونه کار می‌کنند؟
مجازی‌سازی بر پایه تکنولوژی هایپروایزر استوار است. این لایه نرم‌افزاری که روی یک کامپیوتر یا سرور فیزیکی (Bare metal server) قرار می‌گیرد، امکان جداسازی سیستم‌عامل و برنامه‌های کاربردی از سخت‌افزار را به کامپیوتر فیزیکی می‌دهد.
ماشین‌های مجازی می‌توانند سیستم‌عامل‌ها و برنامه‌های خود را به‌طور مستقل اجرا کنند و درعین‌حال، منابع اصلی (حافظه، RAM، ذخیره‌سازی و غیره) که توسط هایپروایزر مدیریت می‌شود، را به اشتراک بگذارند. در واقع، هایپروایزر مانند یک پلیس راهنمایی‌رانندگی عمل می‌کند که منابع را به ماشین‌های مجازی تخصیص می‌دهد و مطمئن می‌شود این ماشین‌ها با هم هیچ‌گونه تداخلی ندارند.
انواع اصلی هایپروایزر عبارت‌اند از:
1. هایپروایزر نوع 1
این نوع هایپروایزر به‌طور مستقیم روی سخت‌افزار فیزیکی (معمولاً یک سرور) اجرا می‌شود و سیستم‌عامل را جایگزین می‌کند. معمولا شما از یک محصول نرم‌افزاری جداگانه برای ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی روی هایپروایزر استفاده می‌کنید. برخی از ابزارهای مدیریتی مانند vSphere از شرکت VMware به شما امکان می‌دهند تا سیستم‌عامل مهمان را برای نصب در ماشین مجازی انتخاب کنید. شما می‌توانید از یک ماشین مجازی به‌عنوان قالب برای سایر ماشین‌ها استفاده کرده و آن را برای ایجاد ماشین‌های جدید تکرار کنید
ممکن است با توجه به نیازتان، چندین قالب ماشین مجازی برای اهداف مختلف مانند تست نرم‌افزار، پایگاه داده تولید یا محیط‌های توسعه بسازید. ماشین مجازی مبتنی‌بر هسته (Kernel-based Virtual Machine – KVM) مثالی از هایپروایزر نوع 1 است.
2. هایپروایزر نوع 2
این نوع هایپروایزر به‌عنوان یک برنامه کاربردی داخل یک سیستم‌عامل میزبان اجرا می‌شود و معمولا پلتفرم‌های نوت‌بوک یا دسکتاپ تک‌کاربره را هدف قرار می‌دهد. با هایپروایزر نوع 2، به‌صورت دستی یک ماشین مجازی می‌سازید و سیستم‌عامل مهمان را در آن نصب می‌کنید. شما می‌توانید از هایپروایزر برای تخصیص منابع فیزیکی به ماشین مجازی استفاده کنید و به تنظیم دستی تعداد هسته‌های پردازنده و میزان حافظه قابل استفاده در ماشین مجازی بپردازید. بسته به قابلیت‌های هایپروایزر، می‌توانید گزینه‌هایی مانند شتاب‌دهنده گرافیکی سه‌بعدی را برای گرافیک تنظیم کنید. از جمله هایپروایزرهای نوع 2 می‌توان به VMware Workstation و Oracle VirtualBox اشاره کرد.
انواع ماشین مجازی از نظر عملکرد
ماشین‌های مجازی علاوه‌بر طبقه‌بندی بر اساس مدیریت هایپروایزر، به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: ماشین‌های مجازی سیستمی (که ماشین‌های مجازی‌سازی کامل نیز نامیده می‌شوند) و ماشین‌های مجازی فرایندی. انواع ماشین مجازی به کاربران اجازه می‌دهند بسته به نیاز خود، به اجرای فرایندهای خاص یا اجرای سیستم‌عامل‌های کامل و متعدد بپردازند.
1. ماشین مجازی سیستمی (System VM)
ماشین مجازی سیستمی که گاهی ماشین مجازی سخت‌افزاری نیز نامیده می‌شود، یک سیستم‌عامل کامل را شبیه‌سازی می‌کند و به چندین محیط سیستم‌عامل اجازه اجرای هم‌زمان روی یک ماشین می‌دهد. به بیان دیگر، این نوع ماشین‌ها امکان به‌اشتراک‌گذاری منابع ماشین فیزیکی زیربنایی را بین ماشین‌های مجازی مختلف فراهم می‌کنند که هر کدام به اجرای سیستم‌عامل خود می‌پردازند.
ماشین‌های مجازی سیستمی معمولا همان چیزی هستند که وقتی از «ماشین مجازی» صحبت می‌شود، به آن اشاره دارند. این نوع از ماشین‌های مجازی می‌توانند سیستم‌عامل‌ها و برنامه‌های خود را اجرا کنند و یک هایپروایزر منابع فیزیکی ماشین میزبان را بین ماشین‌های مجازی سیستمی توزیع و نظارت می‌کند.
2. ماشین مجازی فرایندی (Process VM)
ماشین‌های مجازی فرایندی (که ماشین‌های مجازی کاربردی نیز نامیده می‌شوند) یک برنامه را داخل یک سیستم‌عامل اجرا کرده و از یک فرایند واحد پشتیبانی می‌کنند. این نوع ماشین مجازی درحالی‌که یک اپلیکیشن یا فرایند در حال اجراست، یک محیط مجازی از سیستم‌عامل ایجاد می‌کند و به‌محض خروج از برنامه، آن را از بین می‌برد.
ماشین‌های مجازی فرایندی امکان ایجاد یک محیط مستقل از پلتفرم را فراهم می‌کنند که به برنامه‌ها یا فرایندها اجازه می‌دهد به همان شکل روی هر پلتفرمی اجرا شوند. ماشین مجازی جاوا که برنامه‌های کامپایل‌شده در جاوا را اجرا می‌کند، نمونه‌هایی از ماشین‌های مجازی فرایندی هستند.
ماشین مجازی ابری (Cloud virtual machine)
اخیرا شاید درباره ماشین مجازی در فضای ابری یا ماشین مجازی ابری شنیده باشید. ماشین‌های مجازی ابری همان ماشین‌های مجازی هستند که روی سرورهای مجازی در فضای ابری اجرا می‌شوند. بسیاری از ارائه‌دهندگان خدمات ابری این امکان را به شما می‌دهند که ماشین‌های مجازی ابری را روی زیرساخت‌های آن‌ها ایجاد و اجرا کنید. این امر به شما اجازه می‌دهد تا از سرورهای قدرتمند این ارائه‌دهندگان به‌عنوان ماشین‌های میزبان و از سایر خدمات تعریف‌شده توسط نرم‌افزار مانند حافظه و ذخیره‌سازی شبکه بهره ببرید.
انواع ماشین مجازی در رایانش ابری
در محیط‌های رایانش ابری، ماشین‌های مجازی به دو نوع تک‌مستاجر (Single-Tenant) و چندمستاجر (Multi-Tenant) تقسیم می‌شوند.
ماشین‌های مجازی عمومی یا چندمستاجر (Multi-Tenant) ماشین‌هایی با چندین کاربر هستند که از زیرساخت فیزیکی مشترکی استفاده می‌کنند. این مدل را می‌توان مقرون‌به‌صرفه‌ترین و مقیاس‌پذیرترین رویکرد برای فراهم‌سازی ماشین‌های مجازی دانست. بااین‌حال، محیط‌های چندمستاجر فاقد برخی از ویژگی‌های جداسازی هستند که سازمان‌هایی با الزامات امنیتی یا تطبیقی سخت‌گیرانه به آن نیاز دارند.
برای ماشین‌های مجازی تک‌مستاجر (Single-Tenant) دو مدل میزبان‌های اختصاصی (Dedicated Hosts) و نمونه‌های اختصاصی (Dedicated Instances) وجود دارد:
- میزبان اختصاصی شامل اجاره یک ماشین فیزیکی کامل و حفظ دسترسی و کنترل مداوم بر آن ماشین است. این مدل حداکثر انعطاف‌پذیری سخت‌افزاری، شفافیت، کنترل بارهای کاری و محل اجرای آن‌ها را فراهم می‌کند و برخی مزایا برای نرم‌افزارهایی با مجوز Bring-Your-Own ارائه می‌دهد.
- نمونه اختصاصی همان جداسازی تک‌مستاجر و کنترل مشابه بر محل اجرای بارهای کاری را ارائه می‌دهد، اما به یک ماشین فیزیکی خاص متصل نیست. به‌عنوان مثال، اگر یک نمونه اختصاصی راه‌اندازی مجدد (Re-boot) شود، ممکن است روی یک ماشین فیزیکی جدید قرار گیرد؛ ماشینی که به حساب کاربری اختصاص داده شده، اما یک ماشین جدید و حتی در مکان فیزیکی دیگری است.
ابر دراک امکان انتخاب از میان طیف وسیعی از گزینه‌های استاندارد از جمله سرورهای تک‌مستاجر و چندمستاجر را هنگام خرید سرور ابری ویندوز، لینوکس و میکروتیک برای کسب‌وکار شما فراهم کرده است.
مزایای ماشین مجازی چیست؟
ماشین‌های مجازی (VM) نسبت به سخت‌افزارهای فیزیکی سنتی مزایای زیادی دارند که در ادامه به بیان آن‌ها می‌پردازیم:
- استفاده بهینه از منابع و بهبود بازگشت سرمایه (ROI): به‌دلیل اینکه چندین ماشین مجازی می‌توانند روی یک کامپیوتر فیزیکی اجرا شوند، کاربران مجبور نیستند برای هر بار اجرای یک سیستم‌عامل جدید، سرور جدیدی خریداری کنند. بنابراین، می‌توانند از هر قطعه سخت‌افزار موجود بهره‌وری بیشتری داشته باشند و هزینه‌های مربوط به سرمایه‌گذاری‌های فناوری اطلاعات و هزینه‌های عملیاتی را به‌طور قابل توجهی کاهش دهند.
- چابکی و سرعت: ازآنجایی‌که ماشین‌های مجازی مبتنی‌بر نرم‌افزار هستند، ایجاد ماشین‌های جدید آسان است. به‌این‌ترتیب در صورت وجود تقاضا برای بار کاری جدید، با استفاده از ماشین مجازی می‌توان با سرعت بیشتری نسبت به محیط‌های مبتنی‌بر سخت‌افزار، مقیاس منابع را افزایش داد.
- قابلیت حمل: کسب‌وکارها می‌توانند ماشین‌های مجازی را در صورت نیاز به‌راحتی میان کامپیوترهای فیزیکی شبکه جابه‌جا کنند. این قابلیت امکان تخصیص بارهای کاری به سرورهایی با توان محاسباتی اضافی را فراهم می‌کند. ماشین‌های مجازی حتی بین محیط‌های داخلی و ابری نیز قابل جابه‌جایی هستند. این موضوع برای سناریوهای سرویس ابری هیبریدی که منابع محاسباتی بین مراکز داده داخلی و ارائه‌دهنده خدمات ابری به اشتراک گذاشته می‌شود، بسیار مفید است.
- قابلیت اطمینان: ماشین‌های مجازی و اجزایشان به‌صورت مجازی وجود دارند و از سایر ماشین‌های مجازی مهمان جدا هستند. بنابراین اگر یک ماشین مجازی خراب شود، سایر ماشین‌های مهمان همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهند و ماشین فیزیکی میزبان تحت تاثیر قرار نمی‌گیرد.
- انعطاف‌پذیری: ایجاد یک ماشین مجازی نسبت به نصب سیستم‌عامل روی یک سرور فیزیکی سریع‌تر و آسان‌تر است؛ زیرا می‌توانید ماشین مجازی را با سیستم‌عامل از قبل نصب‌شده شبیه‌سازی کنید. توسعه‌دهندگان و تست‌کنندگان نرم‌افزار می‌توانند در صورت تقاضا، محیط‌های جدید را برای انجام وظایف جدید ایجاد کنند.
- امنیت: ماشین‌های مجازی در مقایسه با سیستم‌عامل‌هایی که مستقیماً روی سخت‌افزار اجرا می‌شوند، امنیت را به چندین روش بهبود می‌بخشند. با استفاده از یک برنامه خارجی، می‌توانید فایل ماشین مجازی را برای بدافزار اسکن کنید. همچنین می‌توانید در هر لحظه از ماشین مجازی اسنپ‌شات بگیرید؛ به‌این‌ترتیب در صورت آلوده شدن به بدافزار، نسخه فعلی را به آن حالت بازیابی می‌کنید و ماشین مجازی را به زمان قبل بازمی‌گردانید. ایجاد سریع و آسان ماشین‌های مجازی این امکان را فراهم می‌کند که در صورت به خطر افتادن یک ماشین، به‌سرعت آن را حذف و جایگزین کنید تا بازیابی از آلودگی‌های بدافزاری سرعت یابد.
- پایداری زیست‌محیطی: در صورت استفاده از ماشین مجازی، برای اجرای بارهای کاری و برنامه‌ها به سرورهای فیزیکی کمتری نیاز است. به همین خاطر مصرف انرژی و تاثیرات زیست‌محیطی به‌طور چشم‌گیری کاهش پیدا می‌کند.
چالش‌های استفاده از ماشین‌های مجازی
علی‌رغم وجود مزایای بسیار برای ماشین‌های مجازی، استفاده از آن‌ها ممکن است با چالش‌ها و معایبی نیز همراه باشد که در ادامه بررسی می‌کنیم:
- مسائل مربوط به عملکرد: ماشین‌های مجازی به منابع سخت‌افزاری بستگی دارند که در کامپیوتر میزبان در دسترس آن‌ها قرار می‌گیرد. منابع محدود می‌تواند منجر به کاهش عملکرد و ناکارآمدی شود.
- افزایش پیچیدگی: پیکربندی و مدیریت ماشین‌های مجازی ممکن است پیچیده باشد که به تیم‌هایی با دانش فنی و تخصص برای راه‌اندازی و نگهداری نیاز دارد.
- نقطه واحد شکست (SPOF): ماشین‌های مجازی با تکیه بر یک کامپیوتر فیزیکی در معرض خطر نقطه واحد شکست (Single point of failure) قرار دارند.
کاربردهای ماشین مجازی
ماشین‌های مجازی (VM) طیف گسترده‌ای از کاربردها را برای کاربران و مدیران فناوری اطلاعات سازمان‌ها فراهم می‌کنند که شامل موارد زیر است:
- فعال‌سازی رایانش ابری: ماشین‌های مجازی واحد اصلی رایانش ابری هستند که امکان اجرای ده‌ها برنامه و بار کاری را با موفقیت و مقیاس‌پذیری فراهم می‌کنند.
- تسریع مهاجرت بارهای کاری: ماشین‌های مجازی به‌دلیل برخورداری از قابلیت حمل، به تسریع مهاجرت بارهای کاری از محیط‌های داخلی به محیط‌های ابری کمک می‌کنند.
- شتاب‌دهی به مسیرهای ابری ترکیبی: ماشین‌های مجازی زیرساخت لازم را برای ایجاد محیط‌های ابری ترکیبی فراهم می‌کنند که محیط‌های داخلی، ابر خصوصی و ابر عمومی را در یک زیرساخت فناوری اطلاعات انعطاف‌پذیر ترکیب می‌کند.
- پشتیبانی از DevOps: ماشین‌های مجازی یک روش عالی برای پشتیبانی از تیم‌های توسعه و عملیات (DevOps) و سایر توسعه‌دهندگان سازمانی هستند که به آن‌ها اجازه می‌دهند قالب‌های VM را با تنظیمات مورد نیاز برای فرایندهای توسعه و تست نرم‌افزار خود پیکربندی کنند. آن‌ها می‌توانند ماشین‌های مجازی را برای انجام وظایفی مانند تست‌های ایستای نرم‌افزار ایجاد کرده و این مراحل را در یک جریان کاری خودکار ادغام کنند که به ساده‌سازی زنجیره ابزارهای توسعه و عملیات (DevOps) کمک می‌کند.
- تست سیستم‌عامل جدید: ماشین مجازی این امکان را فراهم می‌کند که یک سیستم جدید را بدون تأثیرگذاری بر سیستم‌عامل اصلی خود روی دسکتاپ امتحان کنید.
- بررسی بدافزار: ماشین‌های مجازی برای محققان بدافزار که اغلب به ماشین‌های جدید برای آزمایش برنامه‌های مخرب نیاز دارند، مفید هستند.
- اجرای نرم‌افزار ناسازگار: برخی کاربران نیاز به استفاده از یک سیستم‌عامل خاص دارند، درحالی‌که باید برنامه‌ای را اجرا کنند که تنها روی یک سیستم‌عامل دیگر در دسترس است. در این صورت می‌توانند از ماشین مجازی استفاده کنند.
- جست‌وجوی امن در وب: استفاده از ماشین مجازی برای مرور وب به شما امکان می‌دهد بدون نگرانی از آلوده شدن، به سایت‌ها مراجعه کنید. شما می‌توانید یک اسنپ‌شات از ماشین بگیرید و پس از هر جست‌وجو، به آن برگردید. کاربران می‌توانند این سناریوی مرور را با استفاده از یک هایپروایزر دسکتاپ نوع ۲ پیاده‌سازی کنند. همچنین، یک مدیر می‌تواند یک دسکتاپ مجازی موقت روی سرور فراهم کند.
- پشتیبانی از بازیابی فاجعه (DR): آماده‌سازی و استفاده از منابع با محیط مجازی آسان است و امکان تکثیر یا شبیه‌سازی ماشین مجازی را در زمان نیاز فراهم می‌کند. این فرایند تنها در چند دقیقه اتفاق می‌افتد، درحالی‌که آماده‌سازی و راه‌اندازی یک سرور فیزیکی جدید، که برای بازیابی فاجعه (Disaster Recovery) بسیار مهم است، چندین ساعت طول می‌کشد.
راه‌اندازی آسان و امن زیرساخت کسب‌وکار با سرورهای ابری دراک
ماشین‌های مجازی به‌عنوان یکی از پایه‌های اصلی فناوری‌های نوین در دنیای فناوری اطلاعات، تحولی اساسی در مدیریت منابع سخت‌افزاری و بهینه‌سازی عملکرد سیستم‌ها ایجاد کرده‌اند. این فناوری با قابلیت‌های منحصربه‌فرد خود مانند انعطاف‌پذیری، مقیاس‌پذیری و کاهش هزینه‌ها، به سازمان‌ها و کسب‌وکارها کمک می‌کند تا به شکل مؤثری از منابع بهره ببرند و نیازهای پیچیده خود را به بهترین نحو مدیریت کنند.
ابر دراک به‌عنوان یکی از پیشگامان ارائه‌دهنده راهکارهای ابری، با بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته مجازی‌سازی، تجربه‌ای امن، مقیاس‌پذیر و اقتصادی برای کاربران فراهم می‌آورد. سرورهای ابری دراک با امکاناتی مانند:
- قابلیت پشتیبان‌گیری، بازیابی و بازسازی دیسک سرور
- پشتیبانی هم‌زمان و رایگان از IPv4 و IPv6
- پشتیبان‌گیری از PTR Record در ماشین مجازی
- قابلیت استفاده از ISO image
- تحویل فوری
- منابع اختصاصی با امنیت بالا
به کسب‌وکارها این امکان را می‌دهد که به‌سادگی و با کمترین هزینه، زیرساخت‌های ابری خود را مدیریت کنند. برای بهره‌مندی از مزایای ماشین مجازی، به صفحه خرید سرور مجازی مراجعه کنید و برای دریافت مشاوره تخصصی با شماره 02191014197 تماس بگیرید.
سوالات متداول
تفاوت ماشین مجازی و کانتینر چیست؟
در مجازی‌سازی سنتی، چه در محل (on-premises) و چه در ابر، یک هایپروایزر برای مجازی‌سازی سخت‌افزار فیزیکی استفاده می‌شود. هر ماشین مجازی شامل یک سیستم‌عامل مهمان، یک نسخه مجازی از سخت‌افزار مورد نیاز برای اجرای آن سیستم‌عامل و یک برنامه کاربردی به همراه کتابخانه‌ها و وابستگی‌های مربوطه است.
در مقابل، کانتینرها به‌جای مجازی‌سازی سخت‌افزار زیربنایی، سیستم‌عامل (معمولاً لینوکس) را مجازی‌سازی می‌کنند. هر کانتینر ابری تنها شامل برنامه کاربردی و کتابخانه‌ها و وابستگی‌های آن است. نبود سیستم‌عامل مهمان باعث سبک شدن، سرعت بالا و بهبود قابلیت حمل کانتینرها می‌شود.
پرکاربردترین انواع ماشین مجازی چیست؟
از جمله رایج‌ترین انواع ماشین مجازی می‌توان به ماشین مجازی VMware، ماشین مجازی ویندوز، ماشین مجازی اندروید، ماشین مجازی مک (Mac)، ماشین مجازی iOS، ماشین مجازی جاوا، ماشین مجازی پایتون، ماشین مجازی لینوکس و ماشین مجازی اوبونتو اشاره کرد.
ماشین مجازی VMware چیست؟
اولین شرکتی که مجازی‌سازی معماری ریزپردازنده x86 را با موفقیت تجاری کرد، VMware است که به‌عنوان پیشرو در بازار مجازی‌سازی شناخته می‌شود. VMware نرم‌افزارهای هایپروایزر نوع 1 و نوع 2 و نرم‌افزارهای ماشین مجازی را به مشتریان سازمانی ارائه می‌دهد.
